Smakowanie.
Beata Wąsowska
Tychy są miastem szczególnym. Powstawały szybko, z rozmachem, jako modernistyczna wizja, nieco skorygowana realiami ustroju socjalistycznego. Lawinowo przybywało mieszkań i mieszkańców, a wśród nich artystów. Miasto było przychylne twórczości artystycznej, tu każdy mógł aktywnie uczestniczyć w kulturze. Były miejsca, środki i ludzie. Animatorzy kultury nie poprzestawali na rutynowych działaniach, inicjowali i realizowali wartościowe projekty. Przybywało galerii sztuki. W Tychach zapanowała moda na galerie i kolekcje sztuki w placówkach edukacyjnych. Tej modzie zawdzięczamy min. galerię i kolekcję malarstwa i grafiki w I Liceum Ogólnokształcącym im. Leona Kruczkowskiego, w Młodzieżowym Domu Kultury nr 1, w szkole podstawowej nr 22. Artyści bezinteresownie przekazywali swoje prace na rzecz tych kolekcji.
Tak było, aż nastał kapitalizm. Sztuka przestała być ważna. Nowe ekonomiczne spojrzenie kazało liczyć koszty. Znikały pracownie, znikało zainteresowanie mediów i twórcza bezinteresowność. Rynkowe zasady wymusiły na artystach rynkowe zachowania. Uprawianie malarstwa stało się trudniejsze, malarze zostali zmuszeni by rywalizować z korporacjami. Mimo tych trudności artystki, które zaprosiłam do udziału w wystawie, pozostały wierne sztuce. Agnieszka Czyżewska, Helena Golda-Błahut, Elżbieta Kuraj, Regina Lipecka, Ewa Matras, Katarzyna Nowak-Zagórska, Emilia Posyłek, Agata Tomiczek – Wołonciej, Halina Tymusz. Każda w sobie właściwy sposób przygląda się otoczeniu.
W ich obrazach formy i barwy dojrzewają, wibrują, tańczą albo trwają zastygłe w bezruchu. Są dystyngowane albo niesforne, migotliwe jak rozsypana tęcza, rozdygotane w świetle, zardzewiałe w cieniu. Widz podgląda codzienność kobiety. Wnika w przestrzeń pomiędzy dwojgiem ludzi, gdzie nie ludzie sami, ale dzieląca ich odległość pobudza do refleksji. Gdzie kobieta i mężczyzna unieruchomieni, w kokonie małżeństwa albo pod Drzewem Wiadomości Złego i Dobrego. Na moście, w oknie, w niebie. Przytuleni lub oddaleni. Razem. Osobno.
Rekwizytorium tej twórczości to barwy i formy, to czas i przestrzeń, natura i martwa natura. Wszystko bez czego życie traci smak. Wnikliwy obserwator zauważy, że te absorbujące uwagę smakołyki są jedynie tłem. Są kontekstem w którym artystki lokują związek z drugim człowiekiem. Takie ujęcie tematu pozwala im podróżować w głąb samych siebie i na Wyspy Dziewicze.
Prezentowane w galerii „Pod Dachem” obrazy powstają w myśl zasady, którą sformułował Gombrowicz „…nie wiem dokąd dzieło mnie zaprowadzi, ale gdziekolwiek by mnie zaprowadziło, musi wyrażać mnie i mnie zaspokajać.” Smakujemy dojrzałe owoce. Jest czerwone wino i kaczka z truflami. Artystki podejmują nas po królewsku. Z przyjemnością zapraszam Państwa na artystyczną ucztę.
Beata Wąsowska
2009, listopad
Tychy są miastem szczególnym. Powstawały szybko, z rozmachem, jako modernistyczna wizja, nieco skorygowana realiami ustroju socjalistycznego. Lawinowo przybywało mieszkań i mieszkańców, a wśród nich artystów. Miasto było przychylne twórczości artystycznej, tu każdy mógł aktywnie uczestniczyć w kulturze. Były miejsca, środki i ludzie. Animatorzy kultury nie poprzestawali na rutynowych działaniach, inicjowali i realizowali wartościowe projekty. Przybywało galerii sztuki. W Tychach zapanowała moda na galerie i kolekcje sztuki w placówkach edukacyjnych. Tej modzie zawdzięczamy min. galerię i kolekcję malarstwa i grafiki w I Liceum Ogólnokształcącym im. Leona Kruczkowskiego, w Młodzieżowym Domu Kultury nr 1, w szkole podstawowej nr 22. Artyści bezinteresownie przekazywali swoje prace na rzecz tych kolekcji.
Tak było, aż nastał kapitalizm. Sztuka przestała być ważna. Nowe ekonomiczne spojrzenie kazało liczyć koszty. Znikały pracownie, znikało zainteresowanie mediów i twórcza bezinteresowność. Rynkowe zasady wymusiły na artystach rynkowe zachowania. Uprawianie malarstwa stało się trudniejsze, malarze zostali zmuszeni by rywalizować z korporacjami. Mimo tych trudności artystki, które zaprosiłam do udziału w wystawie, pozostały wierne sztuce. Agnieszka Czyżewska, Helena Golda-Błahut, Elżbieta Kuraj, Regina Lipecka, Ewa Matras, Katarzyna Nowak-Zagórska, Emilia Posyłek, Agata Tomiczek – Wołonciej, Halina Tymusz. Każda w sobie właściwy sposób przygląda się otoczeniu.
W ich obrazach formy i barwy dojrzewają, wibrują, tańczą albo trwają zastygłe w bezruchu. Są dystyngowane albo niesforne, migotliwe jak rozsypana tęcza, rozdygotane w świetle, zardzewiałe w cieniu. Widz podgląda codzienność kobiety. Wnika w przestrzeń pomiędzy dwojgiem ludzi, gdzie nie ludzie sami, ale dzieląca ich odległość pobudza do refleksji. Gdzie kobieta i mężczyzna unieruchomieni, w kokonie małżeństwa albo pod Drzewem Wiadomości Złego i Dobrego. Na moście, w oknie, w niebie. Przytuleni lub oddaleni. Razem. Osobno.
Rekwizytorium tej twórczości to barwy i formy, to czas i przestrzeń, natura i martwa natura. Wszystko bez czego życie traci smak. Wnikliwy obserwator zauważy, że te absorbujące uwagę smakołyki są jedynie tłem. Są kontekstem w którym artystki lokują związek z drugim człowiekiem. Takie ujęcie tematu pozwala im podróżować w głąb samych siebie i na Wyspy Dziewicze.
Prezentowane w galerii „Pod Dachem” obrazy powstają w myśl zasady, którą sformułował Gombrowicz „…nie wiem dokąd dzieło mnie zaprowadzi, ale gdziekolwiek by mnie zaprowadziło, musi wyrażać mnie i mnie zaspokajać.” Smakujemy dojrzałe owoce. Jest czerwone wino i kaczka z truflami. Artystki podejmują nas po królewsku. Z przyjemnością zapraszam Państwa na artystyczną ucztę.
Beata Wąsowska
2009, listopad
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz